Aankomst in Nagasaki

Vandaag is het de laatste dag dat onze railpass geldig is. Daar hebben we natuurlijk van te voren over nagedacht, want de laatste dagen zullen we niet meer met de trein reizen. Vanmorgen vertrokken we uit Beppu. 24 graden, bewolkt. Nu in Nagasaki. Dat is onze laatste bestemming alvorens we via Tokyo terugvliegen naar Nederland.

In de eerste trein vanmorgen moesten bij een bepaald station alle stoelen weer worden omgedraaid. Wisten wij veel. Iedereen stond op, drukt een handel in met zijn voet en verandert zo twee zitplaatsen naar de goeie rij-richting. Omdat we het één keer eerder hadden meegemaakt konden ook wij snel in actie komen, dus binnen no time zaten we weer op onze stoel. Even later, vlak voor het overstapstation kon ik mijn mobiele telefoon niet meer vinden. Lichte paniek, tas ondersteboven, rugzak uitgepakt. Wat bleek: ik had ‘m in de stoel voor me in het netje gedaan. Na het omdraaien van de stoelen moest ik dus twee rijen naar achter om te lijken of hij daar nog in zat. Gelukkig was dat het geval. Nu gaat het verhaal dat Japan het veiligste land ter wereld is. Stelen zal hier vrijwel niet gebeuren. Er is een verhaal van iemand die zijn portemonnee in de trein heeft laten liggen en ‘m bij aankomst in zijn hotel daar weer aantreft. Of het waar is weten we niet, maar het zou zeker kunnen. Ook bijzonder: afrekenen na het eten gebeurt vaak niet aan je tafel, maar bij de kassa...... naast de voordeur! Ook bijzonder: als je bij het afrekenen wisselgeld terugkrijgt is het zeer ongepast om het na te tellen ....

Vandaag de taxi genomen vanaf station naar hotel, anders hadden we moeten overstappen van tram op tram en met ieder een grote tas op wielen is dat toch wel een gedoe.

Ruim twee weken “leven we uit de koffer” en dat is af en toe wel vervelend. Elke paar dagen weer even herschikken, wat is schoon en wat is vuil. Niet echt uitpakken want na twee of drie nachten is het weer verkassen. Nu we in Nagasaki zijn hebben we alles wat nog schoon is, in de kast gelegd. Lekker overzichtelijk. Over het algemeen hebben we goeie hotels gehad onderweg. Altijd schoon, vaak klein, maar dat hoort bij Japan. Soms groot en dat is genieten. Vanmiddag kwamen we in de kamer in Nagasaki en constateerden we dat het niet zo heel grote bed tegen een muur stond aangeschoven. Dat hadden we al twee keer eerder meegemaakt en dat betekent dat één ons twee tegen de muur aan ligt en veel moeite moet doen om er uit te komen. En wie ligt er tegen de muur....? Daar hadden we nu geen zin meer in. Terug naar de receptie en gevraagd om een kamer waar we allebei normaal uit ons bed konden komen. Na wat discussie tussen drie medewerkers bleek dat het wel mogelijk was, maar dat we moesten bijbetalen. Dat hadden we er graag voor over. Resultaat: ruime kamer met twee ruime bedden. Heerlijk.

Bij vertrek om de stad te verkennen blijkt dat het flink doorregent. We krijgen beiden een paraplu in de handen geduwd van de concierge. Als we later gaan koffiedrinken kunnen we onze paraplu via een vernuftig systeem in een plastic hoes duwen, zodat je de paraplu mee naar binnen kunt nemen. Die apparaten staan bij veel horeca en warenhuizen.

In Nagasaki rijden trams, zoals gezegd. Een dagkaart kost omgerekend 4 euro en dan kun je de hele daggebruik maken van 5 tramlijnen. 

Vrijwel altijd als we ‘s middags of ‘s avonds terugkomen in het hotel lopen we eerst even langs een Seven Eleven, of een Lawson of een Seven and I of een Family Mart. Dit zijn kleine minisupermarktjes die drankjes, snacks, tijdschriften, drogisterijspullen, zoetigheid, telefoonkaarten etc verkopen. Dit soort winkeltjes zie je veel in Azië. Als je alcohol koopt moet je op een beeldscherm altijd even aangeven dat je ouder bent dan 18.

in de vroege avond de stad ingegaan met de tram. Nagasaki heeft een Chinatown, waar we lekker hebben gegeten. Het restaurant gaf de volgende tijden aan: 20.10 uur laatste ronde, 21.00 uur sluiten! Echt laat werd het dus niet.