Een stukje geschiedenis

Een van de plekken die we in Nagasaki wilden bezoeken was Deshima, ooit een klein, kunstmatig eilandje in de baai van Nagasaki, verbonden via een brug met de rest van de stad. Dit eiland is aangelegd in 1636. In de jaren ervoor was er een intensieve handel van Japan met de Portugezen, maar de Japanners wilden hun land isoleren van de wereld. De Portugezen waren bezig met het bekeren van Japanners tot het katholicisme, en dat was wat de machthebbers beslist niet wilden. Japan werd dus volledig afgesloten voor westerlingen, behalve voor Nederlanders. Die hadden niet zo’n bekeringsdrang, die wilden alleen maar handel drijven en Japan zou vanaf dan alleen nog maar betrekkingen onderhouden met Nederland, met de Vereenigde Oostindische Compagnie (VOC). Er kwam een bloeiende en lucratieve handel op gang: er werd koper en zilver geëxporteerd uit Japan en vele andere goederen geimporteerd, zoals suiker, specerijen, tin, aardewerk. Voor die handel zaten er steeds gemiddeld 20 Nederlanders op Deshima, het opperhoofd van de handelspost, de boekhouder, tolken, handelaars, een arts. Zij werden goed in de gaten gehouden door een overmacht (300) aan Japanners (tolken, administratie, wachten etc).

Om de relaties met achtereenvolgende shoguns (zeg maar de opperbevelhebber van Japan), hun hofhouding en ambtenaren goed te houden, maakte het hoofd van de handelspost van Dejima een jaarlijkse hofreis naar Edo (wat wij nu Tokyo noemen). De shogun werden geschenken gebracht, die hij zelf tevoren op een lijst had gezet. Daarmee werd door de Nederlanders hun dankbaarheid getoond voor de mogelijkheid handel te drijven. Zo’n reis was heel intensief. De wandeling die wij bij Magome hebben gemaakt was ook een route waarlangs zo’n reis verliep. De lengte van de reis was 1500 km en de duur ongeveer 3 maanden.

Ook bij de geschiedenis hoort de atoombom op Nagasaki, ontploft op 9 augustus 1945, drie dagen na die op Hiroshima. De Japanners weigerden te capituleren, waarop de  Amerikanen besloten bommen te werpen. De gevolgen waren vreselijk. In Hiroshima hebben wij twee jaar geleden het museum gezien, en nu ook in Nagasaki. De beelden spreken voor zich. Wij hadden het geluk dat vandaag ongeveer alle schoolklassen van Nagasaki ook het museum en het Peace Park bezochten..... In de tram was het al enorm druk, en dat nam alleen maar toe. Allemaal in groepjes bij elkaar, druk schrijven in hun identieke mappen. Allemaal het schooluniform aan, met daaronder witte sokken en witte sneakers. Ook allemaal een (erg zware) rugzak. Deze uitstapjes zie je door heel Japan. Waar er maar een museum is of een ander educatief gebeuren, daar kom je de schoolklassen tegen.

Bij zonsondergang, hier om 19.20 uur, zijn we met de kabelbaan naar Mount Inasa gegaan, 333 meter hoog. Vanaf dat punt hadden we een prachtig uitzicht op Nagasaki. Wel was het koud en stond er een flinke wind. Er gingen steeds meer lichtjes branden in de verte. 

Daarna nog een hapje gegeten. Het was een volle dag.