Een doodgewone maandag in Tokyo

Vandaag is onze laatste volle dag in Tokyo. Vanmorgen zijn we begonnen in de buurt van de oude vismarkt Tsukiji. Er zijn daar onnoemelijk veel stalletjes en restaurantjes met allerlei soorten vis, schaal- en schelpdieren. Vroeg in de ochtend eten mensen, ook veel toeristen, sushi en andere hapjes. In ons hotel wordt bij het ontbijt ook al iets van vis gepresenteerd. Op de een of andere manier hebben we daar op dat tijdstip dan toch nog geen trek in. 

Met de metro naar Shibuya. Het kruispunt van Shibuya zou het drukste van de wereld zijn. Per keer steken er 2500 mensen over, zegt men, waarvan de meesten uit station aan het kruispunt komen. En Japanners steken niet over bij rood licht, dus als al die mensen tegelijk gaan lopen ontstaat er een hele drukte. Bijzonder is dat er naast gewone zebrapaden ook kruislingse zebrapaden lopen (zie foto). Naast wachten voor rood licht houden Japanners ook altijd links op de roltrap en op de gewone trap. Men rijdt ook links dus daar zal de voorkeur wel vandaan komen. Niemand dringt voor. Bij trein en bus wacht iedereen netjes in een rijtje op een vaste plaats. Op de perrons is precies aangegeven waar de trein stopt. Alles heel stipt, net als de tijden van het openbaar vervoer.

Alhoewel we ons hadden voorgenomen niet veel te lopen, kun je niet alles met de metro doen. Ongemerkt tippel je dus heel wat af. We zijn langs de Meiji tempel gelopen met een Shintoi altaar, de wijk Harakuja doorkruist (met veel hippe winkels en dus ook hippe jonge mensen) en geeindigd in Akihabara. Dat laatste wordt ook wel de gamewijk van Tokyo genoemd. We zijn in een gebouw geweest van 10 verdiepingen met op elke etage wonderlijk speelgoed voor jongeren, vooral jongens. Poppen, kaarten, allerlei vreemde wezens. 

Vlak bij het hotel gegeten. We moesten de schoenen uitdoen bij de entree. Die gingen in een locker. Iedereen zat met sokken en blote voeten aan tafel. Dat gebeurt vaker in Japan, maar in Tokyo hadden we het nog niet meegemaakt. Het eten was weer erg lekker. Geen vreemde dingen. We bestelden een makreel en qua smaak leek het een beetje op onze vis, dus waarschijnlijk is het familie.

Toen we terug naar het hotel liepen rond 21.30 uur viel het weer op hoeveel kantoormensen op straat liepen. Grote groepen collega’s, de mannen allemaal in zwart pak en zwarte schoenen, wit overhemd en soms stropdas. Dat is het uniform van de “salarymen”, mensen in loondienst die lange werkdagen maken. Kennen wij een een enkele collega die workaholic is, hier is het heel gebruikelijk dat mensen zeer lange werkdagen maken. 

Morgen naar de volgende bestemming!